Aankomst

Na een vliegreis van 9 uur zijn wij vrijdag goed aangekomen op vliegveld Zanderij. Hier wachtte ons nog een anderhalf uur durende reis naar Paramaribo. Gelukkig zijn wij bij aankomst opgevangen door een oom van Arshad wat ons natuurlijk veel moeite bespaarde. Onze eerste indruk? Wat is het warm! De weg naar Paramaribo was lang en donker. Er wordt hard gereden en het lijkt soms alsof er geen verkeersregels zijn. Zo was er een licht verkeersongeluk gebeurd bij een rotonde en toevallig stond er een politie auto in de veroorzaakte file. En tot onze verbazing… reed deze er langs alsof er niets gebeurd was, hij zal het wel druk gehad hebben met wat anders!

Het eerste weekend

De eerste twee nachten hebben wij overnacht bij een heerlijk appartementencomplex aan de rand van Paramaribo. Compleet met zwembad, hangmatten en al konden wij hier onze jetlag eruit slapen. Op zaterdag hebben Roshan en Arshad hun familie bezocht terwijl Arda aan het chillen was bij het zwembad. Via een oom van Roshan hebben wij een busje kunnen regelen zodat wij als buitenlanders er zeker van waren dat we niet afgezet werden. Alles lijkt veel makkelijker te gaan als je een paar connecties hebt hier, en gelukkig hebben wij die.

Op weg naar Moengo

Zondag zijn wij vertrokken naar Moengo. Er is in principe maar één weg die Paramaribo verbindt met het Oosten, toepasselijk genaamd de Oost-West verbinding. De bouw van deze weg is aanbesteed aan drie verschillende aannemers. En dat is ook duidelijk te merken. Waar je op sommige plekken flink kunt doorrijden lijkt de weg op andere stukken bijna te verdwijnen in de omringende jungle. Door de slechte staat van deze weg duurt het maar liefst 2,5 uur om deze afstand van 100km af te leggen! Wij hebben gehoord dat als je de lijnbus van de overheid er zelfs 4 uur over doet.

De ligging van Moengo is onwaarschijnlijk verrassend. Al rijdend op de weg stak er in de verte een grote watertoren en zendmast uit boven het oerwoud. De stad zelf deed ons denken aan een soort kamp. We hadden verwacht dat het een dorpje zou zijn waarbij iedereen dicht op elkaar woont en er zo toch veel leven in de straat is. Maar de stad voelt leeg aan, het is moeilijk te geloven dat hier bijna tien duizend mensen wonen als je uit het raam kijkt. Er is veel ruimte en op veel plaatsen staan voetbaldoeltjes waardoor deze lege ruimte simpelweg als voetbalveld gebruikt wordt.

De Barronschool

Vandaag hebben wij kennis gemaakt met dhr. Dijkman. Hij is onlangs gepensioneerd en was docent aan de Muloschool en is onze contactpersoon in Moengo. Hij heeft ons gebracht naar de Barronschool en voorgesteld aan de directrice van de school, mevr. Doelkamid, van wie wij een rondleiding kregen. Het is erg leuk om na twee maanden van voorbereiding nu dan eindelijk de situatie in het echt te ervaren die we tot nu toe alleen hebben kunnen schetsen aan de hand van verhalen en foto’s van andere mensen die hier ooit geweest waren. Wat opviel was hoeveel respect de leerlingen voor de docenten hebben, en dan met name voor mevr. Doelkamid. Tijdens de rondleiding bleef ze opeens stilstaan op een hoek van de gang. Waarom? Zodat alle leerlingen haar konden zien en meteen naar hun les holden. Oorbellen, kettingen, mobieltjes en muziek zijn streng verboden. Iedereen draagt een uniform en iedereen is gelijk, en dat wordt erg belangrijk gevonden door de directrice.

De werkplaats waar wij mee aan de slag wilden gaan is nog niet gereed. De renovatie heeft nog niet plaats gevonden omdat de minister van onderwijs uit het land is. We wachten dus eigenlijk op één handtekening die gezet moet worden… Wij zullen ons plan dus wat moeten aanpassen om toch nog aan de slag te kunnen hier in Moengo. Morgen hebben wij weer een afspraak met mevr. Doelkamid staan, laten we hopen dat we samen toch een mooi project kunnen opzetten! To be continued…